Υπό άλλες περιστάσεις θα έπρεπε να είμασταν πιο συγκταβατικοί όσον αφορά την κριτική του συνομιλιτή μας για την επίλυση του Κυπριακού όμως τα γεγονότα και η ιστορία δεν μας το επιτρέπουν. Δυστυχώς για αυτούς δεν λυγίζουμε όλοι σε απειλές του τύπου "αν δεν ψηφίσετε ακύρωση του νόμου, δεν επιστρέφω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων". Την κριτική όμως θα έπρεπε να την ασκούσαμε για τους ίδιους μας τους εαυτούς πρώτα και μετά στον κατοχικό ηγέτη. Ένας κατοχικός ηγέτης που στην εισαγωγή του μας τον παρουσίασαν ως τον Λεμεσιανό που θα συντείνει προς την κατεύθνση της δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού.
Πόσο αφελείς θα μπορούσαμε να είμασταν ως λαός που ζητοκραυγάζαμε με την εκλογή του Ακκιντζί πριν 2,5 χρόνια περίπου. Βγάλαμε τα τύμπανα της λύσης στους δρόμους και φωνάζαμε περήφανα πως η εκλογή Ακκιντζί είναι σαφές μήνυμα προς την Τουρκία. Η αλήθεια είναι πως όλοι σχεδόν πανηγύριζαν την στιγμή που Νικόλας Παπαδόπουλος και Ελένη Θεοχάρους εξέφραζαν την ανησυχία τους και την επιφυλακτικότητα τους. Και δεν αναφέρομαι σε ονόματα, ούτε με προεκλογικά κριτήρια αλλά ούτε και προσωπικά, απλά είναι μια πραγματικότητα, και όσες διαφορές και να έχεις με τον οιονδήποτε, στο Εθνικό Θέμα πρέπει όλα να μπαίνουν στο περιθώριο και προσωπικά δεν εντάχθηκα σε κανένα επιτελείο κανενός υποψηφίου και ούτε υποστηρίζω ακόμα καμμία υποψηφιότητα. "Ο άνθρωπος της λύσης" μας έλεγαν και το πίστευαν. Που είσαστε όλοι εσείς που με τις αναρτήσεις σας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επαινούσατε τον Ακκιντζί; Γιατί χαθήκατε ξαφνικά; Γιατί δεν βγάζετε την ουρά από τα σκέλια σας και να αναλάβετε τις ευθύνες σας και να πείτε πως κάνατε λάθος; Από την μια μπορεί να δικαιολογηθεί πως κάποιοι επιθυμούν την λύση περισσότερο και δεν είναι κακό. Από την άλλη, και εμείς θέλουμε την λύση, όχι όμως την υποταγή. Δεν μπορεί το 18% να είναι ίσο με το 82%. Από το 1960 και μετά, τα λάθη μας είναι πολλά, όλων ανεξαιρέτως, όλων των Προέδρων. Αυτό είναι η μια πτυχή του δικού μας προβλήματος. Η άλλη πτυχή είναι που είναι και χειρότερης μορφής είναι πως δεν μαθαίνουμε από αυτά. Και λαός που ξεχνά και δεν μαθαίνει από την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.
Ο Λεμεσιανός λοιπόν Ακκιντζί, το παιδί της Κύπρου και ο άνθρωπος της λύσης, έχει ριζωθεί στην καρδιά του Ερντογάν και αποτελεί πλέον αναπόσπαστο μέρος των συνόρων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ακολούθησε τον δρόμο που χάραξε ο Κεμάλ Ατατούρκ μας είπε πρόσφατα ο Λεμεσιανός και προέβει σε μια ιστορική ανάλυση της ιστορίας τους. Η Τουρκία φίλτατε κατοχικέ ηγέτη Λεμεσιανέ, μόνο ποινικό μητρώο έχει. Η ιστορία είναι βαμμένη με Ελληνικό αίμα μέσα από τους απελευθερωτικούς αγώνες της αντίστασης σε κάθε αχόρταγο και αιμοβόρο ζυγό που ανεπιτυχώς προσπάθησε να αφανίσει κάθε τι γαλάζιο από κάθε χώμα Ελληνικό. Από τον καιρό του χαλκού και των Ετεοκυπρίων προσπαθείτε μάταια να μας αφανίσετε, και ότι δεν καταφέρατε με την βαρβαρότητα σας δεν πρόκειται να το πετύχετε με την πέννα.
Και το μεγάλο ερώτημα που εγείρεται είναι το εξής. Πόση ασφάλεια νιώθει ο Ακκιντζί με τις παράνομες navtex της Τουρκίας σε Αιγαίο και Κύπρο; Μήπως αποκαθιστούν το αίσθημα ασφάλειας της ενωμένης Κύπρου που ονειρέυονται;
Κωνσταντίνος Καρεκλάς
BSc Business Administration
Υπεύθυνος Έρευνας και Καινοτομίας